Ben'den Bana

Bi anda yine post güncellemesi geldi. Öylesine bi anda. İş yerinde sessiz sessiz çalışırken üstelik.
Mevsimden midir başka bi şeyden midir bilemedim bi buhran anı geçiriyorum sanırım.

Aklıma nasıl da sevilmediğim, bi anda nasıl da vazgeçildiğim geldi. Birden bire.. Aniden.. Apansızın.


Niye böyle kötü insanlar olduk? 5 yıl boyunca her şeyini her anını bildiğiniz insanı kaybetmek hiç mi yaralamıyor bizleri artık? Birden umursamaz olup nasıl hiç karşılaşmamış olabiliyorsunuz?

Bi arkadaşım anlatmıştı. Çok sevdiği aşık olduğu bir adam varmış. Sonra gitmiş başkasıyla evlenmiş. Sonra aradan hatırı sayılır bir zaman geçmiş demiş ki ona "Ben seni çok seviyordum, evlenmekle hata etmişim bu kişiyle"
vaaay bee dedim kendimle tek kalınca
Ne kadar saçmasınız yaaa
Cidden
Onca  zaman belki o insan bu cümleyi duymayı bekledi.
Ama
Hiç duymadı.
Ama sonra çık bunu de.
Ve iş işten bu kadar geçmişken
Ya çok mu zor içinizden geldiği gibi yaşamak
Plan yapmamak
o an nerede, kiminle olmak istiyorsanız orada bulunmak çok mu zor?
Bu pişmanlığın kime ne faydası var?

Ya da bundan onca zaman sonra bugün istediği kişiyle olmayı red edip (korkup) hatrı sayılı bi zaman daha geçince bi pişman olacak olan da çıkar mı acaba?
Ya da bu kişi benim hayatımda çıkar mı?


Değerli şu an bu yazıyı okuyan insan!

Geri kaldığını düşünme, zamanım daha var deme. Hayat geçiyor, boşa akıtma zamanını. Kaçırma hiç bir güzel an'ı. Neresinden tutarsan yakala. Koy verme, kork ma! hayatı bu kadar önemse me! Gerçekten olmak istediğin yerde olmaya çalış.


Geç kalma.